Stolarstwo to rzemiosło, które wyewoluowało z ciesielstwa w okresie średniowiecza. Pojawiają się wówczas bardziej precyzyjne narzędzia do obróbki drewna, dzięki którym mogą powstawać przedmioty o większych walorach estetycznych. Stolarze zajmowali się wyrobem drzwi i okien, a także mebli i przedmiotów codziennego użytku. W związku z rozwojem średniowiecznych miast rośnie popyt na tego typu przedmioty. Pierwszy cech stolarski na ziemiach polskich powstał w Krakowie w 1489 r.
Inaczej rzecz miała się w polskich wsiach, gdzie stolarstwo pojawia się stosunkowo późno- dopiero na przełomie XVIII/XIX w. Stolarze wykonywali skrzynie do przechowywania odzieży, elementy chałup takie jak okiennice, nadokienniki, podokienniki, słupy czy sterczyny o kunsztownych wzorach. Również wnętrza ozdabiane były misternie wykonanymi łóżkami, kredensami czy stołami.
Ze względu na wytwarzanie przedmiotów drewnianych ręcznie potrzeba było ogromu czasu i pracy. Jednak w ciągu wieków postępowała sukcesywna mechanizacja stolarstwa, dzięki której możliwy był wyrób przedmiotów na większą skalę.
Podstawowymi narzędziami stolarza były: kobylica, piła ramowa, siekiera, ośnik, stołek stolarski, drewniany i żelazny młotek, świder korbowy, komplet strugów, zestaw dłut, pił, noży. Dodatkowo używano strugów profilowych, czy innych narzędzi specjalistycznych do wykonywania elementów zdobniczych.
Do wyrobów mebli stosowano głównie drewno sosnowe, rzadziej wykorzystując jesion, jawor, buk, czy dąb, które przeznaczane były do wyrobu przedmiotów bardziej luksusowych. Gotowe elementy scalano za pomocą tybli, gwoździ lub kleju, który powstawał przez gotowanie kilka godzin kości z nóg bydlęcych, skrawek skór i odpadów mięsnych. Papkę taką następnie odcedzano i odparowywano. Jeszcze innym sposobem na pozyskanie kleju było ucieranie w glinianym garnku twarogu z gaszonym wapnem. Od XX w. następuje znaczne ułatwienie- stolarze mogą nabywać klej produkcji fabrycznej. Gotowe wyroby malowano przy pomocy farb w proszku kupowanych na wagę.
Opracowano na podstawie: 1.Szot-Radziszewska, E. , Meble, które mają duszę. Meblarstwo ludowe na Kielecczyźnie,Kielce: Muzeum Wsi Kieleckiej, 2007. 2. Skuza, Z., Ginące zawody w Polsce, Warszawa: Sport i Turystyka, MUZA SA. 3.Moszyński, K., Kultura ludowa Słowian, część I: Kultura materialna.