Początki kowalstwa na ziemiach polskich przypadają na tzw. okres halsztacki, czyli ok. 700 lat p.n.e. Wtedy też powstają pierwsze wyroby żelazne. Jednak są one nieliczne. Najwięcej pochodzi z terenów Śląska. Importowane z początku przedmioty pomału ustępują miejsca rodzimej produkcji. Ma to zwłaszcza miejsce w okresie lateńskim, ok. 400 lat p.n.e, kiedy to wyroby żelazne zaczynają przeważać nad przedmiotami wykonanymi z brązu. O tym, że pracowano na miejscu, świadczą znajdowane ślady po dymarkach, czyli urządzeniach do wytapiania żelaza, a także umieszczane w grobach narzędzia kowalskie, takie jak młotki, pilniki, tłoczki. Liczne ślady dymarek pochodzą również z kolejnego okresu- rzymskiego. Wtedy też wyrabiano głównie miecze, okucia tarcz, groty strzał i oszczepów, elementy rzędu końskiego, czy sprzęty przydatne w każdym gospodarstwie domowym.
W wyniku znacznych przemian kulturalnych (okres wędrówek ludów) następujących po okresie rzymskim następuje zubożenie kultury, a odnajdywane zabytki z tego okresu są nieliczne.
W okresie wczesnośredniowiecznym z żelaza wyrabiano przede wszystkim broń i narzędzia: siekiery, dłuta, sierpy, okucia pługów. Kowalstwem zajmowano się zarówno w osadach wiejskich, jak i grodach, a także w rzemieślniczo-handlowych podgrodziach będących zalążkami przyszłych miast. Z czasem kowale miejscy stali się bardziej wykwalifikowani, w czym pomogły im cechy, w których kształcili się przyszli rzemieślnicy. Używano większej ilości narzędzi, a także bardziej urozmaiconych technik zdobniczych. Kowale wiejscy zajmowali się głównie naprawą lub wyrobem prostych narzędzi rolniczych.
Od XVI w. niemal w każdym większym mieście istniało nawet po kilka pracowni kowalskich specjalizujących się w wytwarzaniu dla szlachty, mieszczan, czy kościoła m.in. dekoracyjnych krat, okuć, zamków, zawiasów. Również kowale wiejscy wyrabiali niekiedy, poza podstawowym narzędziami i ich naprawą, inne przedmioty żelazne, takie jak zawiasy, zamki, czy kraty do okien, naśladując w ten sposób rzemieślników z miasta.
Dynamiczny rozwój kowalstwa wiejskiego nastąpił w II poł. XIX w. za sprawą przekształcenia się przemysłu hutniczego w wielkoprzemysłowy, dzięki czemu żelazo było tańsze i bardziej dostępne. Zwiększa się zapotrzebowanie zamożniejszej i średniej warstwy chłopstwa na towary luksusowe, na dekoracyjne urządzanie wnętrz. Bardzo często w jednej wsi pracowało po kilku kowali. Chłopi zaopatrywali się również u bardziej wykwalifikowanych kowali miejskich, gdyż wyjątkowo wówczas dbano o estetyczny wygląd przedmiotów. Bogato zdobione produkty stanowiły dowód zamożności i przedmiot dumy mieszkańców wsi. Kowal, który pięknie zdobił, zyskiwał opinię dobrego majstra i stawał się znany na całą okolicę.
Sytuacja kowali pogarsza się od lat 20-tych XX w., kiedy to konkurencją stają się wyroby żelazne produkowane masowo. Coraz słabiej funkcjonujące kuźnie zaczęły koncentrować się na działalności artystycznej.
Opracowano na podst. Reinfuss R., Polskie ludowe kowalstwo artystyczne.