Cech stolarzy w Radomiu powstał w 1793 r. na mocy przywileju królewskiego. Po 1816 r. podstawą prawną jego funkcjonowania był dekret namiestnika Królestwa Polskiego z dn. 31.12.816 r. , poświęconego organizacji rzemiosła. Mowa w nim była o tym, aby w mieście, w którym mieszkało 10 lub więcej majstrów jednej profesji, utworzone zostało zgromadzenie rzemieślnicze. Podstawowym zadaniem zgromadzenia miało być pilnowanie poziomu lokalnego rzemiosła poprzez dbanie o odpowiednie wyszkolenie jego pracowników, a także eliminowanie bezprawnego wytwórstwa osób niebędących członkami zgromadzeń. Władze zgromadzenia zajmowały się łagodzeniem sporów wśród rzemieślników, wspieraniem finansowo chorych majstrów lub rodzin po ich śmierci. Opiekowali się również ołtarzami cechowymi w radomskich kościołach.
Zmiany w funkcjonowaniu zgromadzeń zostały wprowadzone 07.06.1927 r. w Rozporządzeniu Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o prawie przemysłowym. Miejsce zgromadzeń rzemieślniczych zastąpiły „wolne korporacje rzemieślników” mających od tej pory działać w oparciu o własny statut, zatwierdzany przez wojewodę. Likwidacja wolnych korporacji nastąpiła prawdopodobnie w 1948 r. po ogłoszeniu przez Prezydenta dekretu o nowelizacji prawa przemysłowego.
Opracowano na podst. Piątkowski S., Cech stolarzy w Radomiu. 1819-1947, Archiwum Państwowe w Radomiu, 2007.